Geofit, który masowo zakwitając podczas przedwiośnia ozdabia lasy liściaste i mieszane w niemal w całej Europie.

Uwaga! Wszystkie części zawilca są trujące.

W lasach liściastych od pewnego czasu możemy obserwować biały dywan kwitnących zawilców.

Żadne leśne rośliny kwiatowe nie zajmują tak dużej powierzchni jak zawilce, które ściśle pokrywają dziesiątki hektarów lasu.

W zależności od rozwoju wiosny i od mikroklimatu zawilce przekwitają pod koniec kwietnia.

W tym roku wyjątkowo długo utrzymuje się ten kobierzec – to znak firmowy wiosny. A że pogoda nie rozpieszcza ani nas ani przyrody tak i zawilce mają cały czas możliwość prezentowania swojej urody ponieważ parasol liści jeszcze nie zagościł na drzewach.

Z brunatnoczerwonych, płytko płożących się w glebie kłączy wyrastają nad ziemię 10 - 20 centymetrowe pędy. Brunatnoczerwone lub żółtawe, proste, czołgające się poziomo, długości do 30 cm z licznymi nitkowatymi korzeniami. Walcowate, mięsiste kłącze jest organem gromadzącym materiały zapasowe, dzięki którym roślina może szybko rozwinąć się wczesną wiosną i wykorzystać krótki czas przed pojawieniem się listowia na drzewach.

Białe kwiaty zawilców mają najczęściej 6 płatków, choć zdarzają się takie, które mają ich nawet 8.

W bardziej wilgotnych częściach lasów mieszanych rosną zawilce żółte. Oprócz koloru kwiatów prawie nic nie różni ich od białych krewnych.

Gatunek znany jest lub był pod wieloma nazwami dawnymi lub ludowymi, choć w niektórych przypadkach są to określenia zbiorowe dotyczące różnych gatunków z rodzaju zawilec. Taki charakter mają określenia "dzbanuszki wiosenne", "koperek", "róża wiatrowa", "wietrznica", "wietrznik", "zawiłek", "zajęczy maczek". Wobec gatunku stosowano określenia: "koziadrzyść", "niestrętek", "przylaszczka", "raść", "sasanka gajowa", "sasanka niestrętek", "zawilec niestrętek", "zawilec biały".

Naukowa nazwa rodzajowa (Anemone) pochodzi od określenia odnoszącego się do zawilca gajowego pojawiającego się w antycznych pismach Teofrasta i Pliniusza Starszego. Nazwa ta wywodzi się z greckiego słowa anemos oznaczającego wiatr.

Geneza nazwy nawiązuje prawdopodobnie do łatwości z jaką kwiaty gubią płatki na wietrze lub dawnego przekonania, że rośliny kwitną tylko na wietrze.